1/9 Toen ik opstond om 7.00uur had ik nog zo,n last van mijn voet, na een week antibiotica te hebben genomen. Dat ik eerst na een standaard ontbijt maar echt besloot een dokter of ziekenhuis ging op te zoeken. Omdat ik dit gisteren niet in Vitry zag, daarom maar met de trein naar Saint. Dizier gereist. Eerst hier even gekeken wanner de bus richting de door mij uitgekozen camping bij Brienne le Château zou gaan. Dit bleek pas laat in de middag om 18.30uur te zijn, dus tijd genoeg voor een dokter. Na een bakkie te hebben gedaan, hier een fransman aangesproken, deze bleek zoals vele anderen erg hulpvaardig. En bracht mijn naar het plaatselijk medischcentrum, tot op de afdeling en hier droeg hij mij over aan een hulpvaardige zuster Catherine. Zij haalde de dokter bracht mij naar de röntgen en hielp mij bij contacten met ANWB en plaatselijke zaken tevens zorgde zij voor een prima lunch als middagmaal. Na het consult van de arts en foto bleek het middenvoetsbeentje gebroken, door gevolg van de continue belasting een zogenaamde stressfactuur. Direct in het gips en 4 weken niet wandelen, wat een teleurstelling nu ik net zo lekker op dreef ben. Op dit moment komt er van alles in je los aan emoties en ik heb er gewoon om zitten janken, want je wilt dit niet. Maar je weet verstandelijk ook wel dat het niet anders kan, ik wou eerst gewoon van de tafel af en mijn schoenen weer aan en verder. Eerst Marjan maar even gebeld gelukkig had zij haar GSM aan op het werk, ook zij schrok behoorlijk, en had gelijk de vraag hoe kom je naar huis? Dat wist ik op dit moment ook niet. Na een tijdje schoot de ANWB mij te binnen en heb met de alarmcentrale gebeld, de mensen vragen gelukkig ook eerst hoe het met je persoonlijk gaat, niet best op zo’n moment. Ze hebben alles samen verder met Catherine goed geregeld, eerst zou ik vandaag naar een hotel in de stad gaan met een ziekentaxi en onderweg bij een apotheek eerst op recept krukken gekocht ( mooie rooien). De volgende dag zou ik dan vanuit het Hotel met een ambulance worden opgehaald en zou dan met de avond thuis zijn.
Tja wat doe je dan in Frankrijk blijven zitten is niet een oplossing, dan maar met de Alarmcentrale naar huis. Marjan ondertussen weer gebeld dat het geregeld was met de ANWB en de reisverzekering. In het hotel aangekomen heb ik eerst een lekker bad genomen, dit kon gelukkig goed omdat ik mijn voet op de rand van het ligbad kon leggen. Wat voel je op deze momenten erg ongelukkig om zo te moeten stoppen en de tocht voor langere tijd te moeten onderbreken na zoveel voorbereidingen. Na een klein poosje op bed te hebben gelegen, wat slapen kon ik niet, ben ik maar in de bar een biertje gaan drinken. En na 19.00uur wat gaan eten in het restaurant, ik voelde mij hierdoor erg alleen en ondanks het lekkere eten smaakte het niet echt. Om 20.30uur belde Pa & Ma mij op Ma vond het wel fijn dat ik weer naar huis kwam, want ze vond dit avontuur van mij zolang alleen ver weg van huis maar niets. Ze vond het wel spijtig dat het zo moest lopen voor mij. Verder heb ik een paar mensen een SMSjes gestuurd dat ik naar huis moest vanwege een gebroken voet. Na verder nog wat TV te hebben gekeken, ik kan me niet meer herinneren waar ik naar gekeken heb, ben ik om ongeveer 22.00uur gaan slapen.
1 comment